Bruxelles Douze Pointe

Við erum loksins að verða búin að koma okkur fyrir hér í fyrirheitnalandinu og því ekki úr vegi að byrja að blogga aftur - amk fyrir ömmur og afa sem hafa ekki facebook.

Það hefur verið mikið að gera fyrsta hálfan mánuðinn. Föstudaginn eftir að við komumst út fyrir höftin mætti frönskumælandi strákahópur til okkur og ruslaði búslóðinni inn. Á aðeins fjórum tímum var búið að hífa heila búslóð upp á þriðju hæð og taka allt úr kössum. Ótrúlega snaggarlegir drengirnir skildu okkur eftir með íbúð og húsgögn á hádegi og þá var hægt að fara að raða öllu saman. Næstu dagar fóru í að raða húsgögnum og setja saman nýja skápa og kommóður frá IKEA (ferðasögurnar úr IKEA koma svo út í bók fyrir næstu jól). Kristinn Kári hitti reyndar íslenskan strák sem heitir Bubbi og fékk að fara með honum í skólann (ISB) og leyst rosalega vel á það.  

Þar sem við erum komin til útlanda leituðum við að strönd (svo allir í smáfjölskyldunni gætu leikið sér) - því það er alltaf sól og sumar á sumrin í útlöndum. Keyrðum í einn og hálfan tíma til De Haan þar sem gamalt fólk fer og lætur Norðursjávarhafgoluna leika um skallann. Hjördís fór aldrei undan teppinu og hélt því fram að það væri kalt - en strákarnir voru á öðru máli. Næst förum við bara þegar það er ekki sjávarþoka á ströndinni.

Á mánudaginn í síðustu viku kom svo Helga Pálma vinkona okkar í heimsókn. Við sýndum henni stórborgina og fórum svo frá fimmtudegi fram á sunnudag á rokkhátiðin Rock Werchter. Þar tjölduðum við með útskriftarárgangi Versló og öðrum hressum Íslendingum sem virtust alltaf vera að koma af tónleikum með Stebba og Eyfa því vinsælasta lagið á tjaldstæðinu undir morgun var alltaf "Nína - óh - Nína - óh" með smá slettu af þjóðsöngi Íslendinga. Við sáum og hlustuðum á eftirfarandi hljómsveitir:

Coldplay sem voru með flugelda, leiser og ljósasjóv, Beady Eye sem var einu sinni í Oasis, EELS sem kunnu á músík, Queens of hte Stone Age sem voru nokkuð harðir, Hives sem voru með hroka, Hurts sem skemmtu stelpunum, Triggefinger sem voru gamlir og belgískir (svolítið eins og bjórleginn ostur), White Lies sem voru ollu vonbrigðum, the National sem voru frábærir þótt hljóðið hafi ekki unnið með þeim, Arctic Monkeys sem voru mjög þéttir og gerðu unglingsstelpur alveg brjálaðar, Kings of Leon sem voru amerískir, I Blame Coco sem var mjög skemmtileg en með ótrúlega líka talrödd og söngvari Kings of Leon, Elbow sem voru með skegg, PJ Harvey sem var ekki með skegg en olli okkur líka vonbrigðum þrátt fyrir góða tónlist, Portishead sem voru frábær þó Belgar hafi ekki alveg kunnað að meta hversu frábær þau voru, Everything Everything sem voru með dansskotna popptónlist sem Hjördís kunni ekki að meta, Kasabian sem voru ekki alveg að finna sig (kannski af því þeir voru að reyna að vera mjög harðir undir hádegissól), Two Door Cinema Club sem stálu hátiðinni með sínum rauðhærða söngvara, Kaiser Chiefs sem okkur langar að sjá aftur í nóvember, Grinderman sem sannaði enn einu sinni hversu töff Nick Cave er (sérstaklega þegar hann tók miðaldra konu sem langaði í eiginhandaráritunupp á svið ), Fleet Foxes sem eru jafnvel betri á tónleikum en í hljóðveri (og söngvarinn ætlaði að fara að gráta út af fagnaðarlátunum), Iron Maden sem skemmti okkur ekki, Robyn sem lét stelpurnar dansa og the Black Eyed Peas sem létu stelpurnar dansa minna (þá voru reyndar Tómas og KK farnir heim með lestinni).

Við mælum sem sagt með Rockwerchter 2012 fyrir alla. 

Á mánudaginn síðasta byrjaði Tómas svo að vinna - en þó ekki of mikið þar sem það er sumar og það er nauðsynlegt að gera ýmislegt annað. 

Bloggum vonandi fljótlega aftur - og þá kannski aðeins styttra.